Wij realiseren ons dat we al weer halverwege deze reis zitten: How time flies! Maar goed, de dagen zijn dan ook zo gevuld (met veel miles). Na een goede nacht (wat slapen de box springs toch heerlijk)zitten we weer om een uurtje of 8 in de auto voor weer een lange rit die ons door het laatste stukje van Sequoia National Forest brengt. Wij vergelijken het met de rit door Andorra: aan de ene kant een weg de vallei in, aan de andere kant eruit. Alleen zien we geen enkele boom hier, alleen rotsen en af en toe een plukje droog gras. Hoe bizar! Eenmaal in het midden van deze vallei aangekomen ligt Lake Isabelle, een groot mooi meer, maar we hebben het gevoel dat het al de helft van de inhoud verloren is: opgedroogd door de hitte!. Maar we zijn er nog niet want als we dan uiteindelijk bij Death Valley aankomen kun je pas echt zeggen : Oh moeder wat is het heet! De indianan noemde dit met recht: Het stuk land waar de grond in brand staat. Wij hebben hier op het diepste punt wat we gereden hebben, waar je zo'n 80 a 90 meter onder de zeespiegel zit een temperatuur van 100 graden F gemeten: dit is omgerekend 38 graden C, maar voor je gevoel ga je dik door de 40 graden. Even uit de auto voor een foto is ook echt maar even. Het is een droog dor landschap met af en toe een bruine pluim, wat dan toch eens een struikje is geweest. Na een ellelange weg door deze droogte bereiken we het einde van deze vallei en rijden verder naar het oosten: Las Vegas here we come! Op het eind van de middag doemt ineens dit gokparadijs uit het niets op. Wat en verschil met wat we vanmiddag gezien hebben. Maar daarover morgen meer.