Parksville – Victoria – Vancouver – Whistler

Na de prachtige whale watch tocht, rijden we nog zo’n 20 kilometer naar het noorden, naar Parksville waar we weer 2 nachten is een mooi huis verblijven.
De volgende dag doen we het ’s morgens even rustig aan na de drukke dag van gisteren.
In de middag doen we een klein tourtje naar “Cathedral Grove in MacMillan PP. Dit is een park waar nog een aantal van de weinige Douglas Trees te vinden zijn, waarvan de grootse een omtrek heeft van 9 meter en een hoogte van 76 meter.
Een aardig boompje dus, hier hebben we een korte trail gelopen waarna we in de supermarkt inkopen gedaan hebben om ’s avonds nog eens lekker te BBQ-en.
De dag daarna vertrekken we weer, nu richting Victoria, een heel erg Engels aandoende stad en de hoofdstad van Vancouver Island.
Ik heb ervoor gekozen om eerst naar Fisherman’s Warf te gaan, dit zijn hele schattige gekleurde huisjes aan de haven, omdat wij deze tijdens onze vorige Canada reis niet bezocht hebben. Vergelijkbaar met de Fisherman’s Warf in San Francisco, alleen kleiner van opzet.
We eten hier de lunch, en daarna rijden we richting Schwarz Bay, de inscheepplaats van de ferry terug naar het vasteland. Ik had om 17.00 uur gereserveerd, maar omdat we rijkelijk vroeg zijn kunnen we een uur eerder mee over.
De overtocht duurt ongeveer een 1,5 uur en daarna is het nog een half uurtje richting Motel in Tsawwassen, een klein voorstadje van Vancouver.
We gaan lekker uit eten in Restaurant White Spot. Een restaurant met een kaart: voor ieder wat wils.
Heel leuk van de Canadezen is dat ze zo verschrikkelijk correct zijn: beginnen een gesprek altijd met de zin: “How are you guys doing to-day? My name is …Rory … in dit geval, and I will be serving you to-night. So if there is anything I can dofor you, just ask me. Enfin de bestelling wordt opgenomen en natuurlijk horen ze dat je geen Canadees bent, dus volgende standaard vraag: “Where are you from”
Wij natuurlijk: Holland.. Rory: Oh really, and where are you comming from. Toen wij vertelden dat we vanuit de Rockeys over de highway van Clearwater naar Kelowna waren gereden sloeg hij bijna achterover: Really did you guys drive that highway? That’s the most dangerous way from Canada!!
Waarschijnlijk in de winter zal het zo zijn, en ja, wij hebben borden zien staan dat het weer er in no-time kan veranderen. Maar toen wij hem reden was er niets aan de hand. Hahaha, dus Rory schrok voor niets.
Na de maaltijd weer richting motel om de dag daarna aan een lange rit naar Whistler te beginnen.
In kilometers valt het wel mee, maar uitgerekend die dag is er een fietstocht van Vancouver naar Whistler, waar 4500 deelnemers zijn. Hiervoor is er 1 rijbaan afgezet en een snelheidsrestrictie van 60 km. Dat schiet natuurlijk niet echt op. Maar goed uiteindelijkkomen we dan toch in Whistler aan.
Een ontzettend mooi wintersportdorp, met alleen maar gondels, stoeltjesliften, eetgelegenheden, slaapgelegenheden, sport kledingzaken en natuurlijk, nu het zomer is de nodige aanbieders van diverse tours.
We hebben hier een appartement midden in het dorp. Dus dat is wel leuk.
De jeugd had hier thuis al de nodige bezigheden geboekt, dus van uitslapen de volgende morgen is geen spraken. Maikel en Fleur moeten zich om 08.15 uur melden voor een buggy tocht. Paul en ik hadden al tickets geboekt voor de Peak2Peak gondola. Helaas zijn de weersvooruitzichten niet denderend, er wordt vanaf 12.00 regen voorspelt, dus wij gaan ook tijdig richting gondelen naar boven. Jammer van de regen, want dat veroorzaakt lage wolken en mist zodat het uitzicht niet zo mooi is. Maar goed we doen het er mee: we gaan naar boven, steken met een gondel dwars over van de top van Whistler Mountain naar de top van Blackcomb Mountain. Normaal kun je dan van daar uit met een gondel weer naar beneden, maar deze was in onderhoud, dus moesten we nog een keer met de peak2peak gondel over naar Whistler Mountain. En wat denk je, heel de reis nog geen beer mogen spotten, en net voor de gondel in het eind station arriveert, en ik eigenlijk voor de gein de opmerking maak: jammer, geen beren vandaag, zegt Paul: daar is tie dan. Maar voor ik hem ontdek is hij al bijna weer onder een boom verdwenen, dus te laat voor een foto. Maar wij hebben hem in elk geval gezien: een volwassen zwarte beer!!
Eenmaal beneden zoeken we een terrasje op en zoeken contact met de jeugd, want die hebben rond 13.00 uur hun volgende bezigheid: Zip-linen! Ze hebben er veel zin in, ondanks het mindere weer.
Zij Zip-linen, wij ondertussen bij “de Amsterdammer”, Hollanders als we zijn, een hapje en drankje gedaan en daarna richting appartement. Drukke dagen, maar iedereen heeft wel genoten en daar gaat het om.
Ondertussen vordert onze reis gestaag en vertrekken we de dag erna naar ons laatste adres met 2 overnachtingen. Na een lange, maar prachtige rit van Whistler via Pemberton en Lilooet naar Kamloops en daarna naar Celista aan het Sushwap meer. Hier hebben we een cabin, waarvan ik dacht dat deze echt aan het meer op het strand stond. Niets is minder waar, De navigatie in de auto kent het adres al niet. O, je, het zal toch niet waar zijn dat er nu een adres niet goed blijkt te zijn? Maar Maikel brengt uitkomst, die heeft een app-je op zijn telefoon die in elk geval de straat kent. We komen in de buurt, rijden van het meer vandaan en komen op een gegeven moment op een gravel weg terecht. Ja hoor, gaat nog steeds goed zegt Maikel. En inderdaad, op enig moment afslag links in elk geval al op de juiste weg. Nu het nummer nog, en ook dat vinden we uiteindelijk.
Dit doet ons denken aan “Montana Lake” (Ad en Caroline kunnen zich nu wel een voorstelling maken) resort waar we 13 jaar geleden waren en ook dachten aan het eind van de wereld te zitten.
Maar goed eenmaal de oprit op gedraaid komt er een hele aardige dame naar buiten (met op de voet gevolgd door haar, naar later blijkt, kleinzoon) die ons inderdaad verwacht. In the middle of nowhere staat er op hun landgoed 1 cabin, met daarnaast een cabin in aanbouw. Mooi nieuw huisje wat begin dit jaar in gebruik genomen is en ondertussen al best veel verhuurd is getuige het gastenboek wat binnen ligt.
We installeren ons zelf en even laten komt de eigenaressenaar ons toe, met een spuitbus, met wat later blijkt “berenspray”. Just in case zegt ze. Fijn, maar zouden we hem/haar/ze dan hier toch nog zien?? Tussen neus en lippen door zegt ze dat we ook alert moeten zijn op de cougars (katachtige), want die lopen hier ook rond. Slik….
De volgende morgen gaan Paul en ik even naar Scotch Creek. Dit is een van de spawning (paai) plekken van de sockeye zalm, die momenteel vanuit de oceaan de Fraser River op zwemt om uiteindelijk in de kreekjes waar ze geboren zijn, te paren, en daarna, hoe zielig ook, op deze plek te sterven. En inderdaad, hier hebben we meer geluk. We zien oranje-roodachtige gedrochten, die helemaal niet meer op de zalm lijkt zoals wij hem kennen, met grijs-groene koppen rond zwemmen, die elkaar aan het ophitsen zijn. Een mooi schouwspel, zeker als je weet dat deze rivieren in Canada de enige plek op aarde is waar je dit kunt zien. En dit eigenlijk 1 x per 4 jaar. Wij hebben weer geluk, dit jaar worden er miljoenen verwacht, wat andere jaren met 10-100 of 1000-tallen tegelijk is en 1 x per 4 jaar met miljoenen gelijk. Dit jaar worden dus de miljoenen verwacht!!
Na de nodige foto,s / film gaan we weer ‘huis’-waarts en doen de rest van de dag rustig aan. Ter gelegenheid van Robbert zijn verjaardag gaan we vanavond weer lekker BBQ-en!
Ik weet niet of ik dit verslag hier nog kan up-loaden, daar de wifi hier niet denderend werkt, anders wordt dat morgen als we in Radium Hot Springs zijn.
Update!!!
Rijdend van Celista naar Radium Hot Springs, wordt het wachten dan toch nog beloond…..we zien een zwarte beer!! Heerlijk rustig grazend aan de rand van een parkeerplaats… nu kan het niet meer stuk!
Het eind van de reis zal vanuit Nederland zijn denk ik.
Weer bedankt voor het “meereizen” en tot de volgende keer!